Strona Główna › Podróż w głąb duszy › Wybaczanie – niezawodny sposób na spokój ducha

Wybaczanie to klucz do szczęścia | Fot. Enrique Meseguer

Wybaczanie – niezawodny sposób na spokój ducha

Wybaczanie ma ogromną moc – to jedna z tych zasad, które poznałem, zajmując się przez wiele lat szeroko pojętą duchowością. Będąc świadomym siły, jaką daje przebaczenie, mogłem zmienić swoje życie na lepsze.

Dzięki wybaczaniu każdy człowiek może być prawdziwie wolny. Nie da się ukryć, że między innymi o to właśnie chodzi w duchowości.

Uczucia żalu, złości, nienawiści wobec innych lub samego siebie to bardzo silne emocje. Podjęcie z nimi walki jest niezwykle trudne. Tym bardziej że potrafią one wgryźć się w ludzką duszę bardzo głęboko, burząc jej wewnętrzny spokój.

Na szczęście istnieje niezawodny sposób zwalczania wszelkiej złości. Jest nim wybaczanie.

Wybaczanie – klucz do szczęścia

Ósme przykazanie rozwoju duchowego:
Pielęgnuj wybaczające serce, jeśli chcesz zachować spokojny umysł.

Doświadczając niesprawiedliwości lub krzywdy ze strony drugiego człowieka, odczuwamy bardzo silne emocje. Mają one charakter skrajnie negatywny. Noszone w sercu zbyt długo, zamieniają się w twardą skorupę, przez którą trudno się przebić.

Człowiek dbający o swojego ducha wie, że nie może dopuścić do powstania takiej skorupy. Dlatego korzysta ze starożytnej sztuki zwanej wybaczaniem.

Wybaczanie odbywa się na dwóch płaszczyznach: intelektualnej i emocjonalnej. Umysł potrafi zaakceptować logicznie wypracowane argumenty przemawiające za przebaczeniem. To nawet nie jest takie trudne, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka.

O wiele trudniej wyrzuca się urazę z serca. Uczucia są u większości ludzi dość silne i często blokują się na długi czas.

Jeśli zostaniemy obrażeni, nasze poczucie własnej wartości nie pozwoli zapomnieć zniewagi. Zamiast tego często pielęgnujemy w sobie negatywne emocje i budujemy z nich mur odgradzający nas od reszty świata. A przynajmniej od konkretnej osoby lub osób.

Jak wybaczyć wyrządzoną krzywdę?

Ludzie czasami robią to tylko na pokaz; chcą okazać się "tym mądrzejszym", tym lepszym. Takie podejście (zdarza się, że całkowicie nieświadome) ma na celu podniesienie poczucia własnej wartości.

Tymczasem prawdziwe wybaczanie nie ma nic wspólnego z dowartościowywaniem siebie. Nie chodzi w nim o pokazanie drugiej osobie, że jest od nas gorsza. Autentyczne wybaczanie nie musi być nawet artykułowane na głos. Wystarczy, że będzie "miało miejsce" w naszym wnętrzu; że pozwolimy sobie na uwolnienie od poczucia winy, wstydu i urazy.

Wybaczanie polega również na akceptowaniu rzeczywistości oraz zaprzestaniu życia przeszłością.

Co było, tego nie ma. Przeszłość bowiem nie istnieje. Jest tylko wyobrażeniem w naszych umysłach i jeśli nie będziemy jej karmić emocjami (czy to negatywnymi, czy to pozytywnymi), nie przejmie kontroli nad naszym życiem.

Wybaczanie to sztuka, jak wszystko w życiu człowieka. Sztuka trudna i czasami bolesna, ale gdy jest przez nas praktykowana, skutecznie prowadzi do nieograniczonej radości życia.

Wybaczanie i spokój umysłu

Umiejętność wybaczania daje niezwykle cenną rzecz: spokój umysłu. Człowiek, który nie potrafi wybaczać, zawsze będzie się wewnętrznie szamotał; będzie nerwowo rozglądał się na boki w poszukiwaniu kolejnych oprawców. Zawsze znajdzie kogoś, kogo będzie mógł podejrzewać o niecne zamiary.

W ten sposób sam będzie napędzać swoje lęki i nerwice. Czy coś dobrego może wyniknąć z takiego podejścia? Odpowiedź na to pytanie jest oczywista.

Z umiejętności wybaczania wypływa natomiast wolność od żalu i pretensji w stosunku do siebie oraz innych ludzi. Co prawda, nie sposób uniknąć doznania krzywdy, ale to nie znaczy, że nie można sobie z nią poradzić.

Skłamałbym, gdybym powiedział, że to łatwe. Nie jest. Ból ciężko znieść, ale z czasem człowiek może nauczyć się radzić sobie z nim.

Jak nauczyć się wybaczać?

Każdy wybacza na swój sposób.

Niektórzy czynią to całkowicie naturalnie, znajdując w swoim sercu potrzebną moc. Inni stosują różne techniki przekazywane przez nauczycieli duchowych i coachów, takie jak pisanie listów czy afirmacje. Jeszcze inni modlą się do Boga, prosząc dla siebie o wsparcie oraz odpuszczenie win.

Każdy sposób może być dobry.

Każdy może też zawieść na całej linii.

Dlaczego? Ponieważ najważniejsze w wybaczaniu jest serce wybaczającego. Liczą się jego intencje. Jeśli są czyste, jeśli człowiek szczerze pragnie wybaczyć, wówczas jest na dobrej drodze.

Poszczególni ludzie działają według własnego schematu. Z pewnością – wedle swojego mniemania – postępują słusznie. Niemniej czasami mają problemy z nauczeniem się wybaczania.

Obecnie możemy znaleźć całą masę książek i kursów poświęconych tej tematyce. One mogą być naprawdę bardzo pomocne. Z doświadczenia wiem jednak, że wystarczy zastosować pięć technik wybaczania, by zdecydowanie polepszyć jakość swojego życia.

Oto one:

1. Analiza własnych uczuć – koniecznie w pełni szczera. Nie oszukuj siebie, a będziesz w stanie rozpoznać, w jaki sposób poszczególne emocje wpływają na twoje myślenie i całe życie. Jeśli odczuwasz poczucie winy, to znak, że coś jest nie tak, jak powinno.
2. Akceptacja pomyłek i błędów – zarówno własnych, jak i innych ludzi. Należy zrozumieć, że każdy może się pomylić. Od tego nie ma ucieczki. Tym bardziej że popełnianie błędów spełnia w życiu człowieka bardzo ważną rolę. Pozwala się uczyć prawidłowego postępowania.
3. Poczucie własnej wartości. To bardzo ważne, by znać siebie i własne zalety (nie zapominając o wadach, rzecz jasna). Bez tego można łatwo uznać, że nie zasługuje się na wybaczenie. Albo (co gorsza) uznać siebie za osobę, która nie musi nikomu wybaczać.
4. Świadomość własnej wolności. Czy wiesz, że zawsze posiadasz możliwość wyboru? To prawda. Co więcej, od dokonanych wyborów jest uzależniona jakość całego twojego życia. Twoje szczęście zależy tak naprawdę od tego, co dla siebie wybierasz każdego dnia.
5. Świadomość jedności. Oto najlepszy i najpewniejszy sposób na wybaczanie. Jeśli bowiem zrozumiesz, że wszystko jest jednością, pojmiesz szokującą prawdę. Otóż okazuje się, że wszyscy jesteśmy w ostateczności jedną i tą samą osobą. Kiedy więc krzywdzisz kogoś – tak naprawdę krzywdzisz siebie. Kiedy wybaczasz komuś – wybaczasz sobie.