Strona Główna › Inspirujący ludzie › Paulo Coelho – cytaty z książek, które przeczytałem

Paulo Coelho – cytaty z książek | Fot. Wikipedia

Paulo Coelho – cytaty z książek, które przeczytałem

Weronika postanawia umrzeć

***

– Nie wiesz, co to znaczy być szaleńcem? [...]

– Nie wiem, kto to jest wariat – wyszeptała Weronika – Ale ja nie jestem wariatką, tylko sfrustrowaną samobójczynią.

– Wariatem jest ten, kto żyje w swoim własnym świecie, jak schizofrenicy, psychopaci czy maniacy. Albo inaczej: ten, kto jest inny niż reszta ludzi.

***

Współczesne badania, przeprowadzone na podstawie obserwacji przypadków klinicznych, dowodzą, że brak światła słonecznego może być przyczyną depresji.

***

– Co znaczy być szalonym?

– [...] Tym razem odpowiem ci wprost: szaleństwo to niemożność przekazania swoich myśli. Trochę tak, jakbyś znalazła się w obcym kraju – widzisz wszystko, pojmujesz, co się wokół ciebie dzieje, ale nie potrafisz się porozumieć i uzyskać znikąd pomocy, bo nie mówisz językiem tubylców.

– Każdy z nas czuł to kiedyś.

– Bo wszyscy, w taki czy inny sposób, jesteśmy szaleni.

***

Była zamknięta w szpitalu psychiatrycznym i mogła odczuwać to, co zazwyczaj ludzie ukrywają przed sobą, bo wszyscy zostaliśmy wychowani tak, by tylko kochać, akceptować, znajdować rozwiązania, unikać konfliktów. Weronika nienawidziła wszystkiego, ale przede wszystkim sposobu, w jaki żyła, nie widząc nigdy setek innych Weronik, które w niej mieszkały, które były fascynujące, szalone, ciekawe świata, odważne, gotowe na ryzyko.

***

Jestem szalona. Mogę to robić. Mogę nienawidzić i mogę walić jak opętana w pianino. Od kiedy to chorzy umysłowo umieją harmonijnie łączyć dźwięki?

***

Im szczęśliwsi mogą być ludzie, tym bardziej nieszczęśliwymi się stają.

***

– [...] Schizofrenik to człowiek, który przejawia naturalną skłonność do izolowania się od świata, aż w końcu jakieś zdarzenie poważne lub błahe, w zależności od przypadku – sprawia, że tworzy sobie własną rzeczywistość [...].

– Tworzy sobie własną rzeczywistość – powtórzyła Weronika. – A czym jest rzeczywistość?

– Tym, czym powinna być zdaniem większości. Niekoniecznie tym, co najlepsze ani najbardziej logiczne, ale tym, co odpowiada zbiorowemu żądaniu.

***

Bądźcie szaleni, ale zachowujcie się jak normalni ludzi. Podejmujcie ryzyko bycia odmiennymi, ale nauczcie się to robić, nie zwracając na siebie uwagi.

***

Bóg rozliczy mnie na koniec – powiedział Edward na głos – A ja mu powiem: „Przez pewien czas mojego życia zapatrzyłem się na wiatr, zapomniałem posiać, nie cieszyłem się owocem mych dni, ani nawet nie piłem ofiarowanego mi wina. Ale pewnego dnia stwierdziłem, że jestem gotów, i zabrałem się do pracy. Opowiedziałem ludziom moje wizje Raju, tak jak Bosch, Van Gogh, Wagner, Beethoven, Einstein i inni szaleńcy uczynili to przede mną”.

***

Każdy z nas żyje w swoim własnym świecie. Ale gdy popatrzysz na niebo pełne gwiazd, zobaczysz, że te różne światy zazębiają się, tworzą konstelacje, systemy słoneczne i galaktyki.

***

Wielu ludzi chciałoby kochać, ale boi się, że trzeba za to poświęcić coś z przeszłości albo przyszłości.

***

Sztuka dyplomacji polega na wystawieniu na próbę cierpliwości przeciwnika – powiedział ambasador. – Bywa, że pierwszej miłości nigdy się nie zapomina, ale ona zawsze się kończy.

***

”Bądź niczym bijące źródło, nie zaś jak staw, w którym zawsze stoi ta sama woda”.

Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam

***

Życie [...] nauczyło mnie, że możemy uczyć się nieustannie. Nauczyło mnie także, że zawsze można coś zmienić. Nawet jeśli wydaje się to niemożliwe.

***

[...] mądrość ludzi jest szaleństwem w oczach Boga.

***

[...] jeśli człowiek poszukuje miłości, to ją w końcu znajduje, a wtedy skupia wokół siebie jeszcze więcej miłości. Wystarczy, by jeden człowiek był nam życzliwy, a wtedy inni również stają się życzliwi. Zaś kiedy jesteśmy sami, to coraz bardziej zasklepiamy się w naszej samotności. Dziwne jest życie.

***

Oczekiwanie. Pierwsza lekcja miłości, jakiej się nauczyłam. Dzień dłuży się w nieskończoność, snujemy tysiące planów, prowadzimy sami ze sobą wymyślone dialogi, przyrzekamy się zmienić – trwamy w niepokoju aż do nadejścia osoby, którą kochamy.

A kiedy jest wreszcie obok, to brak nam słów. Bowiem długie godziny oczekiwania wywołują napięcie, napięcie przekształca się w lęk, a lęk sprawia, że wstydzimy się okazać własne uczucia.

***

Miłość trwa wiecznie, to tylko ludzie się zmieniają!

Podręcznik Wojownika Światła

***

– Kim jest wojownik światła?

– Człowiekiem, który umie docenić, jakim cudem jest życie.

***

Wojownik światła nigdy nie zapomina, co to wdzięczność.

***

Wszystkie drogi świata prowadzą do serca wojownika. Zanurza się on bez wahania w rzece namiętności, która przepływa przez jego życie. Wojownik wie, że wolno mu wybrać to, czego pragnie. Podejmuje więc decyzje z odwagą, bezinteresownością, a czasem – z odrobiną szaleństwa. Akceptuje swoje pasje i raduje się nimi z całego serca.

***

To dziwne – myśli wojownik światła. – Spotkałem w życiu wielu ludzi, którzy przy pierwszej nadarzającej się okazji starają się pokazać to, co w nich najgorsze. Zasłaniają swoją wewnętrzną siłę agresją, a lęk przed samotnością kryją pod maską niezależności. Nie wierzą we własną siłę i możliwości, ale bez ustanku przechwalają się nimi na cztery strony świata". Wojownik dostrzega tę cechę u wielu mężczyzn i kobiet. Nigdy nie daje się jednak zwieść pozorom i milczy, gdy ktoś usiłuje zwrócić na siebie uwagę. Ale wykorzystuje najmniejszą nawet sposobność, by przezwyciężyć własne wady, bowiem inni ludzie bywają wspaniałym zwierciadłem dla nas samych. Wojownik korzysta z każdej okazji, by stać się swoim własnym mistrzem.

***

Wojownik światła szanuje główną naukę Księgi I Ching: "Wytrwałość przynosi pomyślny los".

***

Wojownik światła często robi rzeczy odbiegające od przeciętności. Może tańczyć na ulicy, idąc rano do pracy. Patrzeć nieznajomym prosto w oczy i mówić o miłości od pierwszego wejrzenia. Bronić poglądów, które innym mogą wydawać się śmieszne. Wojownik światła pozwala sobie na takie dziwactwa. Nie lęka się opłakiwać starych smutków ani radować nowymi odkryciami. Kiedy czuje, że nadeszła pora, porzuca wszystko i wyrusza na poszukiwanie przygód, o których marzył. Kiedy odkrywa, że jest u kresu sił, bez poczucia winy porzuca walkę dla jednego czy dwóch szaleństw. Wojownik nie trwoni czasu, by odgrywać role, które chcą mu narzucić inni.

***

Wojownik wie, że nie jest powołany do tego, by osądzać marzenia bliźnich, i nie traci czasu, by potępiać ich decyzje. By wierzyć we własną drogę, wcale nie musi udowadniać, że droga innego człowieka jest zła.

***

Wojownik wie, że nawet najbardziej odległa we Wszechświecie gwiazda, ma wpływ na wszystko, co go otacza.

***

Wojownik utrzymuje równowagę pomiędzy samotnością i uzależnieniem od innych.

***

Wojownik światła może wybrać samotność, ale nie może paść jej ofiarą.

***

Wojownik światła wie, że ludzie boją się siebie nawzajem. A ich strach objawia się zazwyczaj dwojako: albo agresją albo uległością. To dwie strony tego samego medalu. Dlatego też, gdy wojownik spotyka człowieka, który budzi w nim lęk, nie zapomina, że on również się boi. Bo i on musiał pokonać podobne przeszkody, doświadczyć tych samych trudności. Jednak potrafi lepiej stawić czoła sytuacji. Dlaczego? Ponieważ strach jest dla niego motorem do działania, a nie hamulcem. Wojownik uczy się od swojego przeciwnika i postępuje tak samo.

***

Dla wojownika nie ma miłości niemożliwej do spełnienia. Ani milczenie, ani obojętność, ani odrzucenie nie są w stanie go onieśmielić. Wie, że pod lodowatym pancerzem, za którym czasem kryją się ludzie, bije gorące serce. Dlatego wojownik podejmuje większe niż inni ryzyko. Bez wytchnienia szuka miłości, nawet za cenę wielu "nie", licznych powrotów na tarczy i dojmującego poczucia odrzucenia duszy i ciała. Wojownik nie daje się łatwo zastraszyć, kiedy poszukuje tego, co mu niezbędne do życia. Wie, że bez miłości jest niczym.

***

Wojownik światła jest czysty jak gołębica i ostrożny jak wąż. Kiedy rozmawia z ludźmi, nie osądza ich sposobu bycia. Wie, że aby szerzyć zło, ciemności utkały niewidzialną pajęczynę, w którą wpadają wszystkie słowa. Przemieniają się tam one w intrygi i zawiść, które pasożytują na ludzkiej duszy. W ten sposób wszystko, co się powiedziało o jakiejś osobie, dociera do uszu jej wrogów, wzmocnione mroczną potęgą trucizny i złośliwości. Dlatego kiedy wojownik światła opowiada o czynach swojego brata, wyobraża sobie, że brat siedzi obok i słucha jego słów.

***

Wojownik światła wkłada całą duszę w jedno ćwiczenie – bardzo potrzebne na drodze jego duchowego rozwoju – skupia uwagę na tym, co zazwyczaj wykonuje machinalnie, jak oddychanie, mrużenie oczu czy oglądanie codziennych przedmiotów. Robi to zawsze, ilekroć czuje się zbity z tropu. W ten sposób pozbywa się napięcia i pozwala intuicji działać swobodnie. Wówczas dla niektórych problemów nie do rozwiązania, rozwiązanie się znajduje. Ból, który zdawał się nie do zniesienia, nagle mija. Sięga do tej techniki zawsze, kiedy musi stawić czoła trudnej sytuacji.

***

Wojownik odkrył, że Bóg posługuje się samotnością, by nauczyć ludzi poczucia wspólnoty z innymi; gniewem, by ukazać nam wielkie dobrodziejstwo spokoju; nudą, by docenić urok przygód i wolności. Bóg posługuje się ciszą, by wzbudzić w nas odpowiedzialność za słowa; zmęczeniem, byśmy poznali smak odpoczynku, a chorobami przywołuje błogosławieństwo, jakie niesie nam zdrowie. Bóg sięga po ogień, by opowiedzieć o wodzie; po ziemię, byśmy poznali wartość powietrza. Bóg przywołuje śmierć, by podkreślić wagę życia.

***

Największymi nędzarzami są ci, którzy patrzą na cudzą nędzę obojętnym okiem.

***

Wojownik światła słucha słów Lao-Tsy, który powiedział, że trzeba pozbyć się świadomości upływu dni i godzin, a większą uwagę zwracać na każdą minutę. Wtedy dopiero uda nam się rozwiązać niektóre problemy, zanim się pojawią. Jest czujny w sprawach drobnych, zatem udaje mu się uniknąć wielkich nieszczęść. Myśleć o drobnych sprawach, wcale nie znaczy myśleć krótkowzrocznie. Przesadne przywiązywanie wagi do spraw wielkich prowadzi do utraty radości życia. Wojownik wie, że wielkie marzenia składają się z mnóstwa elementów, podobnie jak światło słoneczne jest sumą milionów promieni.

***

Bóg ocenia drzewo po jego owocach, a nie po korzeniach.

***

"Najważniejsza na drodze duchowej jest odwaga" – mawiał Gandhi. Tchórzom świat wydaje się złowrogi i niebezpieczny. Szukają oni pozornego bezpieczeństwa w życiu bez wielkich wyzwań i zbroją się po zęby, by ochronić to, co wydaje im się, że posiadają. Tchórze zakładają w końcu kraty w oknach własnego więzienia. Myśli wojownika światła wybiegają daleko poza horyzonty. Wie, że jeśli nie uczyni nic dla świata, nikt tego nie zrobi. Bierze więc udział w Dobrej Walce i pomaga innym, nawet jeśli czasem nie do końca rozumie, dlaczego to robi.

***

Wojownik skupia się na maleńkich cudach codzienności. Jeśli potrafi w nich dojrzeć to, co piękne, znaczy to, że i on nosi w sobie piękno, bowiem świat jest zwierciadłem, w którym odbija się twarz każdego człowieka. I choć wojownik dobrze zna swoje wady i ograniczenia, robi co w jego mocy, by zachować pogodę ducha w trudnych sytuacjach. Ostatecznie świat zawsze stara się przyjść mu z pomocą, nawet jeżeli wszystko wokół wydaje się temu przeczyć.