Strona Główna › Materiały źródłowe › Którędy wiedzie droga do oświecenia?

Przypowieść duchowa o drodze do oświecenia | Fot. Aaron Burden

Którędy wiedzie droga do oświecenia?

Wielu z nas pragnie poznać odpowiedź na to pytanie. Droga do oświecenia wydaje się nam trudna i wymagająca. Tymczasem może okazać się, że jest zupełnie inaczej. Czy może być łatwiej, niż zwykle myślimy?

Duchowa praktyka jest czasami zaskakująca. A najbardziej niespodziewana jest cechująca ją prostota. Wielu ludzi nie dostrzega owej prostoty i tworzy niezwykle skomplikowane obrzędy, rytuały oraz ideologie. Tymczasem cała tajemnica w osiąganiu oświecenia tkwi w pracy nad sobą.

Opowieść duchowa: droga do oświecenia

Pewien młody mężczyzna wędrował po kraju w poszukiwaniu mądrości i natchnienia. Odwiedzał klasztory zen, świątynie shinto i inne miejsca, w których spodziewał się spotkać nauczycieli. W pobliżu świątyni prowadzonej przez wielkiego i znanego mistrza, spotkał starego, przygarbionego człowieka. Starzec spojrzał na młodzieńca przelotnie i roześmiał się na całe gardło.

Młody człowiek zatrzymał się i zapytał, co tak rozbawiło starca.

– Wędrujesz w towarzystwie anioła i diabła – odparł starzec.

– Co masz na myśli?

Stary człowiek oparł się o drzewo i spojrzał na młodzieńca pobłażliwym wzrokiem.

– Karmisz się słowami i mądrością. Jednocześnie próbujesz dzielić się zdobytym doświadczeniem, podążając wiecznie ku bezcielesnym żądzom. To oddziela cię od ludzi i skazuje na wygnanie. Całe twoje życie to wędrówka bez miejsca na odpoczynek. Bez domu.

Młody człowiek zadumał się przez chwilę.

– Oto przystanął anioł – powiedział starzec.

Zakłopotany młodzieniec nadal niczego nie rozumiał. Już miał otworzyć usta, by poprosić o wyjaśnienie, gdy usłyszał:

– Demon wskoczył w odmęty oceanu, by dotrzeć do świętej wyspy, lecz nie potrafi wystarczająco złagodnieć, by zgromadzić dla siebie wyznawców. Myślisz, że na twój głos ludzkość czeka od wieków, i dlatego porzucasz soczyste ogrody swojego życia na rzecz nieruchomych kamieni pustyni. Wiedz jednak, że na pustyni nie ma gdzie schronić się przed spokojem nieba.

Na to rzekł młodzieniec:

– Na niebie znalazłem miliony klejnotów, a pod nimi tysiące potępionych istot, których los jest powszechny niczym podmuchy wiatru. Samotna droga prowadzi do rzeczy ostatecznych. Nawet jeśli towarzyszą mi anioł i demon, ich kuszenie stało się tak monotonne i nudne, że zasypiam bez problemu na gwarnej ulicy miasta.

Starzec nic nie odpowiedział. Wręczył za to młodzieńcowi pięć ciężkich monet z przeznaczeniem dla klasztoru, w stronę którego zmierzał.

Konkluzja

Myślę, że każdy uczeń na początku wykazuje ogromny entuzjazm i ma głowę pełną marzeń. Wyobraża sobie siebie jako sędziwego mędrca, do którego ludzie przychodzą z problemami i wątpliwościami.

Sam też tak kiedyś miałem. Do czasu, aż zrozumiałem, że zostanie mistrzem nie jest moim celem. Ważniejsze, i o wiele bardziej przyjemne, jest bycie uczniem. Człowiek uczy się bowiem całe życie. Nawet starego mistrza można czymś zaskoczyć (choć nie będzie tego po nim widać).

Życie to wzrastanie, rozwijanie się – dopóki człowiek to robi, żyje prawdziwie. W momencie, kiedy przestaje się rozwijać, kończy się jego życie. Człowiek zaczyna osuwać się w dół po równi pochyłej; prosto w objęcia śmierci.

Kiedy zatem ktoś pyta mnie, co jest lepsze – bycie uczniem, czy mistrzem, odpowiadam: uczniem. Zostanie duchowym mistrzem nie powinno być celem czy pragnieniem żadnego człowieka.